Voor meer informatie over de gidsen van Eindhoven: https://www.eindhoven247.nl/nl
Workum
…
Loopt Friesland achter? “Stumpel sedert 1729. De oudste boekhandel van Nederland”. Dat viel tegen. Boeken saai, onoverzichtelijk opgestapeld in lange rijen. Aan lezen gaat soms een diepe kniebuiging vooraf. Had mooier gekund.
“Hotel De Gulden Leeuw” beantwoordt volledig aan de verwachtingen. 11 Kamers, alle bereikbaar langs een kruip-door-sluip-door route met trappen en trappetjes, allemaal bekleed met kamerbrede vaste vloerbedekking van Bonaparte. Vanzelfsprekend in donkerblauw. De kamers schoon en redelijk ruim.
Grote ramen in een donker gekleurd interieur. Het Sneker Café van drs P. Is niet ver weg. De grote tafel pal voor de tv was geserveerd met het oog op de wedstrijd Nederland-Frankrijk. Geen hond op straat; buiten onze tafel twee Duitsers die in de rust afhaakten. Om 23.15 u. verzocht de nachtwaker de gasten naar bed te gaan, of naar de concurrent.
Tijdens de avondmaaltijd diende het ontbijtformulier te worden ingevuld. Geniaal! Geen inhaligheid aan een buffet, alles ging keurig op.
Op de eerste warme zaterdagavond in de zomer reed zo tegen 21.30 u de bestelwagen van de groenteboer met geopende rolluiken over de Merk richting huis. De kar leek in de verte op een Hanomag en had ook de vergelijkbare blauwe kleur. Thuislevering is hier nooit weg geweest.
-26 juni 2024-
Truus
In Eindhoven heb je het voor het kiezen. Toch kom je haast nooit om Philips heen. Zo ook in het Gloeilampplantsoen waar sinds kort een machtig borstbeeld troont van Gerard Philips, de grondlegger van het concern. Op de achtergrond gebouw TX (StrijpT). 270 m. lang, 67,5 m. breed. Gebouwd door Philips (1956-1957) voor machineproductie. Nu volop in ontwikkeling en in gebruik als multi-userbedrijfsgebouw. Daarachter het voormalige StrijpR, dat nu voornamelijk een woonwijk is geworden. StrijpS is natuurlijk een place to be.
De wandelingen en fietstochten worden uitdagend met deelnemers uit de omgeving. Details kunnen dan hoofdzaken worden; sommige deelnemers weten meer dan de gids. De rondleiding is geslaagd als ook deze kenners nieuwe inzichten in de stad hebben gekregen.
Betrekkelijk nieuw in het programma is een bezoek aan De Caai, het voormalige Campinacomplex. Ik bracht er leden van een voormalige Rotterdamse korfbalvereniging naar Bottle Distillery. De sportclub is al jaren geleden opgeheven vanwege de hoge leeftijd van de meeste leden. Het clubhuis bleek veel waard. De leden gaan jaarlijks een weekendje weg. “Wat vindt u van de vijfde stad van het land?” “Ik vind het nogal stil”. Haar vriendin: “En wat wil je dan dat de gids daaraan doet, Truus?”
-8 juni 2024-
Het Europees Parlement
..
Als je in Straatsburg bent bezoek je het Europees Parlement. Die stad ademt Europa, nergens puur Frans of puur Duits. Eind 19e eeuw was de stad aan de Rijn weer eens in Duitse handen. De bezetter deed architecturaal en planologisch zijn best om de overheersing acceptabel te maken. De goede resultaten daarvan zijn nog zichtbaar, haast voelbaar.
Het Europese complex is net zo indrukwekkend, maar minder dominant dan het ‘kantoor Brussel’. Binnen is het mooi, een mix van goede smaak en functionaliteit. Je voelde je er een Europees burger en welkom. In de plenaire zaal waren zo’n 60 van de ongeveer 750 zetels bezet, een beetje als in de Tweede Kamer. Het einde van de zittingsperiode.
Ongelooflijk amateuristisch was het beheer van de bezoekersstroom. De ingang werd gevormd door zeecontainers. Daarvoor lange rijen voor de smalle ingang, daarin onvoldoende ruimte voor de controle zoals we die van vliegvelden kennen. De garderobe had geen balie, Jassen verdwenen achter een smalle deur. Een papiersnipper was je eigendomsbewijs. Komen kostte ruim een uur. Terug ontstond nervositeit toen het fruitmesje werd teruggevraagd. ‘Waar was die envelop ook al weer?’ Beveiliging loopt gesmeerd totdat iets onverwachts gebeurt. Niet zo moeilijk om daar ongeregeldheden te organiseren.
-27 april-
Straatsburg
Ooit keek je naar Tatort. De toen maandelijkse serie speelde steeds in de hoofdstad van een Duitse bondsstaat. De krimi werd in Nederland uitgezonden, maar sommige afleveringen volgde je op de ARD. Die afleveringen waren actueler en het dialect soms geen probleem. De topper was Duisburg met Schimanski en zijn Rotterdamse collega Hänchen. In Düsseldorf had je de high society commissaris Haverkamp met zijn prachtige echtgenote Ingrid. Minder bekend zijn de afleveringen in Saarbrücken, zeg maar de evenknie van het Franse Straatsburg. Max Palû was een commissaris met fiets en Franse stijl. Toen al leek de combinatie mij ideaal.
Na al die jaren herkende ik in Straatsburg de sfeer uit die Tatort. In alles ademt Straatsburg het Rijnland, met nadruk op de Franse invalshoek. De taal is niet te volgen, de keuken bekend en toch verrassend lekker. Straatsburg is voor mij de stad van (banket)bakkers en patissiers. Bretzels, meringues, quiches en paté. Geen stad kan beter ruimte bieden aan de Europese gedachte.
Het centrum is een vriendelijke melange van ambtenaren, studenten en leraren. Pleinen en pleintjes rijgen er zich aaneen. Straatsburg, een bastion van indrukwekkende gebouwen die historie en gezag uitstralen. Ik begrijp dat elke maand ‘Brussel’ naar Straatsburg verhuist.
-25 april-
Het appartement
Schone, efficiënte hotels met twee stoelen op de kamer hadden de voorkeur. Vriendelijke afhandeling aan de balie was voldoende. Toch moest het er van komen. Na vele hotelreizen nu met airBnB. Een hotel is immers onaantrekkelijk, als je een week uittrekt voor het bezoek aan één stad. Bovendien: er was uitzicht op slecht weer.
Er moest wel een aversie overwonnen worden. Die beeldvorming werd bepaald door verhalen over asociale gasten, herrie van reizigers of gastheren en -vrouwen met een sterke aanwezigheid. In die omgeving voel je je niet thuis. airBnB bleek echter een goed alternatief en super gebruiksvriendelijk.
‘Leven als de locals’. Die vage reisdroom kreeg meteen inhoud. Een appartement op de begane grond met slaap- en eet-zitkamer. Tenminste vier prima restaurants op loopafstand, idem twee tramlijnen en de overige 5 vier minuten verderop. Je bent in Straatsburg. Ongelooflijk, slechts een kwart groter dan Eindhoven. De woonwijk heet Neuhof. Daar veel pleinen, ruime straten met bomen en mooie appartementengebouwen.
Heerlijk. Zou zo’n appartement wat zijn in de toekomst? De toeristenbril gaat af voor een neutrale kijk. En dan zie je dat dit vooruitzicht voorlopig nog niet aan de einder opdoemt. Liever een tuindeur dan een buitendeur in een koud trapportaal.
-23 april 2024-
Galeries Lafayette
Zaterdagochtend, half tien. Willem Parijs even anders laten zien. Galeries Lafayette, de oesterbar is open. Een half dozijn met bijbehorende wijn voor een prix-d’ami. Het is vroeg. Het is geen tijd voor alcohol. Je bent geen vriend, geen vader. Je bent opvoeder en je wil coute que coute voorkomen dat je zoon nouveau riche-gedrag krijgt aangeleerd. Dus niet. Ik heb er nog spijt van.
Een decennium later. Straatsburg. Een prachtige voorgevel, een magnifiek trappenhuis: one stop shopping voor de beter gesitueerden. De tweede verdieping toont een ander beeld. Nauwe gangetjes. De vriendelijke verkoopster heeft ruim 5 minuten nodig om maatje 38 te vinden. Op weer een andere afdeling is nauwelijks een pashokje te vinden. Twee verkoopsters vragen argwanend wat ik er te zoeken heb. “Mijn vrouw zoekt een pashokje”. Tegen het betonnen, onafgewerkte plafond hangen naakte buizen en kale draadbomen. Hoe houdt zo’n sjieke zaak dat nog vol?
Op de begane grond vind je nog steeds de presentaties van de cosmeticahuizen. ‘Miss Dior’ heeft volop tijd. Zij haalt alles uit de kast. De kleine fles verdwijnt in een prachtige doos die weer in sjiek wit tasje opgaat, afgedekt door dun wit papier. Gelukkig bestaat het nog: de klant lekker inpakken.
-21 april 2024-
Centre Pompidou Metz
Rechts- of linksom, bij binnenkomst in Frankrijk wacht je een cultuurtempel van belang. Bij Lille het ‘Musée du Louvre Lens’ en bij Metz het ‘Centre Pompidou Metz’. De eerste een filiaal van het Louvre, de laatste een dependance van het Parijse “Centre Pompidou”.
‘Beaubourg’ opende in 1977 om moderne vaak conceptuele kunst dicht bij het volk te brengen. In high-tech-architectuur kreeg een middeleeuwse wijk een pompend cultuurhart geïmplementeerd. 66.000 kunstwerken in het magazijn. Daarvan zien we in Metz circa 2.000 stuks. Ook hier is de architectuur modern. Onder de enorme kap zijn drie tentoonstellingsruimten ondergebracht.
Eén expositie behandelt de visie op kunst en seksualiteit van de overleden Franse psychoanalyticus Lancan. De tentoonstelling is actueel. Sommige kunstwerken van nauwelijks een halve eeuw oud ‘zouden nu niet meer kunnen’. Hij zag beeldende kunst niet als objecten die begrepen moeten worden maar als krachten die de wereld onthullen, interpreteren. Daar heeft Lancan een punt. Maar wat als moeilijke of ontoegankelijke kunst van toen nu niet meer fatsoenlijk is?
Het antwoord is aan de volgende generatie. En die was present, zoals altijd in musea in de zuidelijke landen. Schoolklassen kijken, met nauwelijks toelichting en nooit verveeld. Geen wonder dat Frankrijk begint met twee cultuurtempels.
-20 april 2024-
Van Gogh Village Museum
De eerste herinneringen aan Van Gogh zijn de eenvoudige repro’s thuis, aan de muren van de kleinste slaapkamer. Eenmaal op kamers kocht ik een Verkerkeposter, de bloeiende amandelboom in Japanse stijl. Ik was fan, later ergerde ik mij aan de verafgoding van Van Gogh.
Zo bezocht ik met een groep Duitse touroperators de Van Gogh Experience in Nuenen. Een gebrekkige presentatie . Ik was vooringenomen omdat ik geen positief beeld had van Nuenen (Nuenen Dwars). Bovendien kwam de wijze waarop Van Gogh er werd vereerd amateuristisch over. Nuenen heeft de schijn tegen. Zo werd deze zoon van de dominee weggepest. Hij kon er geen droge boterham verdienen. Een schande voor kleine protestantse geloofsgemeenschap. Bovendien: hij deed het met de dochter van de buren. Evengoed namen de Duitse gasten het ‘event’ in hun programma op.
Het museum is inmiddels compleet veranderd, uitgebreid en verbouwd. Veel relevante aandacht voor Van Goghs tijd in Nuenen maar ook elders in Brabant. Leidend thema is ‘De Aardappeleters’. Het ontstaan van het schilderij wordt toegankelijk in beeld gebracht; compleet met studies. In ‘Vincents Lichtlab’ onderzoekt de bezoeker zelf op verrassende wijze de effecten van licht en kleur. Chapeau voor ASML.
Toch een knelpunt: de karige koffiecorner.
-10 februari 2024-
Schoenenkwartier
Het schoenmuseum verhuisde van een ooit moderne schoenenfabriek naar wat ik nog kende als een hangplek voor jongeren. Alle aanleiding voor een bezoek aan Waalwijk.
Het schoenenmuseum (Schoenenkwartier) bevindt zich aan het raadhuisplein. Het voormalige raadhuis is een landelijk bekend ontwerp van de architect Kropholler. In dat gebouw is kennelijk nog een museum te vinden.
Het Schoenenkwartier is een aantrekkelijke opeenstapeling van heel veel informatie. Het gebouw toont enigszins als een galerij en is op betrekkelijk smalle leest geschoeid. De rijk voorziene bibliotheek/leeszaal op de bovenste etage geeft je het gevoel dat je ‘de vakschool’ bezoekt. Schoenen, ‘leder’, mode. Ze worden toegankelijk en beeldend gepresenteerd.
Als je wortels in Waalwijk liggen weet je van de schoenenbranche alles beter. Een valkuil. Een gids vertelde dat sneakers een einde maakten aan de Langstraatse schoen- en lederindustrie. Die mededeling viel wat rauw op het dak. Het verband tussen de industrie en de regio bleef wat onderbelicht. Hoewel laag in inwoneraantal was De Langstraat internationaal georiënteerd. Dat uitzonderlijke karakter van deze regio krijgt kennelijk aandacht in dat andere museum, bij de buren. Die ontdekking kwam te laat. Gelukkig was er wel tijd voor een heel mooie pump. Van Wim Hornman. Mijn hart was gestolen.
-27 januari 2024-
Anselm Kiefer
De marketing van kunst is kennelijk geen kunst. In 2023 waren Vermeer en de familie Brueghel goed voor rijen kunstgenieters. Velen genoten door het oog van hun smartphone. Nauwelijks ruimte voor rustig kijken. Kunst ondergaan. Wel turen naar een inkijkje in een straatje. Wegdromen bij een winterlandschap? Het was ver weg.
In Wassenaar exposeerde Anselm Kiefer. Niet groot, wel groots met soms omvangrijke werken. De marketing van deze expositie was ook succesvol. Druk, ondanks de hoge entreeprijs. De documentaire op de tv en de film van Wim Wenders haalden een mooi kijkcijfer, haast vergelijkbaar met die van Oppenheimer en Barbie. Je kon goed voorbereid aan de slag in Museum Voorlinden. Dat was niet nodig. Kiefer nam jou mee.
Hij is schilder, vormgever, installateur. Zijn werk kun je zien als conceptuele kunst. Die kunst behoeft vaak een toelichting. Bij Kiefer is dat niet noodzakelijk. Zijn werk bevatten is geen kwestie van begrijpen, maar van toelaten, opnemen en ondergaan.
Zijn decor Winterreise vond ik betoverend mooi. Als een kijkdoos. Het bos stond in de Duitse geschiedenis symbool voor de zoektocht naar een gezamenlijke nationale identiteit.
Er heerste rust in het drukbezochte paviljoen. Ik had de tentoonstelling graag in het Van Abbe gezien.
-24 januari 2024-
Bevoorrecht
Over twee dagen is de tentoonstelling voorbij. Gelukkig ben je in twintig minuten in ’s-Hertogenbosch. Twee uren later heb je de tentoonstelling gezien en realiseer je je dat je bevoorrecht bent. In een vloek en een zucht schilderijen in het echt gezien die je al zo lang kent. Ze zijn net zo mooi als je verwachtte. Maar dat laatste weet je niet zeker, want echt dichtbij komen de kunstwerken niet. Niet dat de afbeeldingen afstandelijk zijn, eerder juist ‘gelikt’. Die afstand ontstond uit vele, vele bezoekers die net als jij zich realiseerden dat je nog maar twee dagen de tijd had om kennis te maken met de familie Brueghel.
Het Noordbrabants Museum schreef: tachtig werken van vijf generaties Brueghel bijeen in de tentoonstelling Brueghel: de familiereünie. Ondernemend, innovatief en wereldberoemd, de familie Brueghel speelde een centrale rol in de Europese kunst van ca. 1550 tot ca. 1700. Dat klinkt bijna als de ‘corporatestory’ van een Brainport -onderneming. En met het Design Museum naast de deur alle reden om alsnog een kijkje te gaan nemen. Het vakmanschap waardeer je, maar het professionele ondernemerschap en de afstemming op de marktvraag maakten de meeste indruk. Er is geen nieuws onder de zon.
-4 januari 20224-
Nijmegen
Ons vaste ijkpunt in de Nijmeegse binnenstad maakt binnenkort de Waalsprong. Dus nog even naar de Houtstraat en omgeving. De hoedenwinkel is er nog. Café Samson ook.
Kan nieuwbouw een lelijk plein, een grote leegte in het hart van de stad, verminken? Nijmegen plaatste er een ca. 12 verdiepingen hoog appartementengebouw. De verlichting in de woonkamers biedt zelfs een haast intiem aanzien. Jammer. Achter het gebouw nog steeds een open vlakte. Meer dan andere steden herinnert Nijmegen mij aan de Tweede Wereldoorlog.
Op weg naar de Stevenskerk loop je als door een donkere kamer. Eeuwenoude straatjes en doorkijkjes geven het beeld van de stad van voor de bombardementen. In de kerk gaat het besef van oorlog door. Informatie over Oekraïne en studenten die steun bieden. Aansluitend een expositie van actuele Oekraïense iconen, geschilderd op de resten van munitiekisten. “Koninklijke Zangvereeniging Nijmeegs Mannenkoor” zingt over vrede. Over het geluk als je dat gevoel deelt. Het concert doet denken aan de kerstnacht. Ook toen ging het om de sfeer. De clerus is verdwenen, het publiek zingt door.
Buiten wordt ook gezongen, rondom het “Glazen Huis”. De sfeer is er vrolijk. De opbrengst voor ALS stemt vrolijk. Als dat geen mooie boodschap is.
-25 december 2023-
Het wapen van Rijsenburg
Het was in “Het wapen van Rijsenburg’, behoorlijk sjieke locatie. Hoogzomer 2021 en al laat voor de zakenlunch. De clientèle had dus alle tijd voor een aangenaam verblijf.
“Pas op het afstapje bij de toiletten”, zei de gastheer. Die waarschuwing miste ik. Mijn val kon ik opvangen, maar trok de volle aandacht van een aantrekkelijke dame van mijn leeftijd. Zij stond voor de herendeur van de toiletten en droeg een wandelstok van het type Welzorg. “Niet vaak zie je dat een wandelstok zo charmant wordt gehanteerd”, zei ik om mijn figuur enigszins te redden. “Dank u, maar de stok is niet voor mij”, was met vriendelijke lach het antwoord. Ik stapte bij de Heren binnen. Daar legde een goed, casual sjiek geklede oudere man de laatste hand aan wat een man doet als hij moet. Hij hoorde vast bij die mevrouw. Ik kon het niet laten: “Er wacht een mooie dame op u”. “Dank u, ik zal het haar zeggen”. Hij liep wat onhandig maar met een brede grijns naar buiten. “Er stapt zojuist een meneer het toilet in die me vertelde dat hij jou leuk vond”. “Ja, dat begreep ik al. Goed hè? Al zo lang niet meer gehoord.”
-30 oktober 2023-
DNA
De burgemeester uit een Aziatische stad zendt een delegatie naar de High Tech Campus. Hij wil ook zoiets in zijn gemeente. De vragen voor de gids waren vooraf gemaild, de antwoorden waren tamelijk makkelijk te geven. Spannend was de waarschuwing van het KNMI: code geel.
Het gezelschap is doodmoe, geen animo voor een wandeling. Iedereen lijkt blij met een rondrit over HTC en langs ASML. De twee begeleiders en de chauffeur kijken opgelucht. Nog geen vijf minuten later slaat de stemming om. Er lijkt paniek uit te breken. De burgemeester stuurde hen naar de HTC-campus! Kunnen ze hiermee thuiskomen? Terug, luidde het bevel.
Code geel of niet, de groepsfoto voor het Philips Natlab was een vereiste. Mét de gids. De delegatieleider was trots op zijn beheersing van het Engels en herhaalde vragen die al beantwoord waren. De stemming werd nog somberder.
De tolk moest de moeilijkste vraag stellen: “Welke boodschap heeft u voor onze burgemeester?” De delegatie keek hoopvol naar de gids. “HTC, ASML, NXP, het zijn reusachtige bomen die afzonderlijk niet gedijen. Zij groeien hier omdat onze aarde past bij hun DNA. Uw burgemeester moet het DNA van zijn verzorgingsgebied onderzoeken.“ Het gezelschap kan met die boodschap thuis komen.
-25 oktober 2023-
Oarkney
Oarkney, het eiland van Highland Park. Een mooie naam voor een whisky. Al snel na het verlaten van het veer rijd je eraan voorbij. Want naar binnen kan niet. De boodschap op de site: We zijn klein en dat vinden we fijn. We hebben het druk. Alles en iedereen is nodig voor de productie, dus geen ruimte voor dagjesmensen. De contouren van de whiskystokerij zijn grillig en zwart. En dat ondanks de stralende zon en de volwassen temperatuur. 2023 is de warmste zomer ooit en daardoor toont de meest noordelijke eilandengroep van de highlands heel anders dan je verwacht. Haast mediterraan.
Een barok kappelletje, gebouwd door Italiaanse krijgsgevangenen fascineert. Oarkney was vaak een strijdtoneel. Kei-oud en mysterieus zijn de erevelden, die duizenden jaren teruggrijpen en doen denken aan Stonehenge. Op Oarkney gaat het om meerdere velden die met elkaar in verband staan. Maar hoe?
Het is warm en winderig. De kleine huisjes, lees hutten, met dikke natuurstenen muren, een deur en weinig raamwerk. De Atlantische Oceaan is overal, daarboven de voortdurend meanderende wolkformaties. Het weer is tijdelijk, het klimaat blijvend rauw. De depressies die je zo goed kent uit de politieseries zijn onmiskenbaar dichtbij. Het eiland heeft een magische kracht.
-30 september 2023-
Keeping up appearences
Wow. Dat roep je als je de toerit naar het Mansfield Castle Hotel in Tain oprijdt. Het is geen kasteel maar een onpraktisch woonhuis in Victoriaanse stijl. Een Schotse dame pestte er haar zuster mee.
Binnen word je overvallen door een majestueus trappenhuis en een vreemde geur alom. De lucht van een ontoereikend bewoond huis. Het hotel heeft vele kamers in soorten en maten. Het is er schoon. Maar oud. Doucherail en gordijn komen van Action. Het intieme kuiltje in het kleine tweepersoonsbed bed zorgde voor lotsverbondenheid. Geld voor onderhoud ontbreekt, laat staan renovatie. Professionaliteit ontbreekt ook. De schuwe jongeman in de ontbijtkamer noteerde met moeite de bestellingen. Sneu.
Het oude hotel op stand kan die stand niet hooghouden. Het was niets meer dan een B & B in een veel te groot bouwwerk.
Foto’s in de foyer wijzen op koninklijk bezoek. Prinses Ann naast de eigenaar. In loszittende hemd en broek vertelde hij vol trots over dat bezoek. En over een neef, een pub-eigenaar die nog kortgeleden was overleden. Bij Port William, de omweg waard. Met een wat trieste blik voegde hij er nog aan toe dat zijn neef hem een goede pub-man had gevonden. En dat was ook zo.
– 30 september 2023-
Schotse kastelen
Schotse kastelen. Hoog, bijna blinde muren met pleisterwerk. Soms doen ze kitscherig aan. Daaromheen een tuin waar Britten patent op lijken te hebben. Je loopt van kamer naar kamer, als in Appelterm. De tuinen zijn eeuwenoud en met liefde onderhouden.
Banchory (Crathes) is een bijzonder voorbeeld. De geschiedenis gaat 300 jaar terug. Een “Giant Sequoia”, gepland ‘omstreeks 1860’ wuift je welkom. De kamers vormen een staalkaart van kleur en bloeiwijzen, maar geen eenheid. Zo rond 1920 huwt de kasteelheer een vrouw met botanische kwaliteiten. Zij moderniseert het park ingrijpend. Hoewel alweer een eeuw geleden, herken je die vernieuwing nog steeds. Het leukst zijn de bezoekers. Tweemaal twee echtparen. De vrouwen lopen vol enthousiasme voorop. Determineren, de plantenapp raadplegen, zaadjes verzamelen. De mannen volgen op ruime afstand. Zij voelen zich enigszins betrapt als zij de naam van bloem of plant ook niet weten.
Het mooie van Schotland bij zonnig en warm weer is, dat zo’n park buiten haar grenzen doorgaat in het landschap. Schotland is één groot natuurgebied. Daar waar de Hooglanden kaal, ruig zijn, stonden eeuwen geleden bossen. De Hooglanden worden onderhouden, boomsoorten herplant. De natuur staat niet stil. Klimaat evenmin, al heeft dat soms ook een zonnige, zomerse kant.
-30 september 2023-
The National Museum of Scotland
Geheel onverwacht schijnt de zon. Je neemt het voor kennisgeving aan en gaat toch de hele dag naar een museum. Een heel bijzonder museum: ‘The National Museum of Scotland.’ De donkere entree doet denken aan een oud metrostation. De lift brengt je naar de 5e etage. Daar word je overvallen door een enorme lichte rechthoekige hal. Gietijzeren kolommen dragen een grotendeels glazen, halfrond dak. Dat dak en de veelzijdigheid in de collecties doen denken aan het ‘Teylers Museum’ in Haarlem.
Het is alsof de overheid met dit museum een driedimensionale encyclopedie voor Schotland inrichtte. De meest uiteenlopende onderwerpen worden beeldend en toegankelijk gepresenteerd. Hallen met open galerijen bieden een fraaie inkijk in de wording van de wereld. Doorgaans vanuit het Schotse perspectief. En die Schotten zijn maar wat trots op hun geschiedenis, elke eeuw weer. Natuurlijk is er aandacht voor het streven naar een eigen staat. De inrichting van de expositie maakt dat streven begrijpelijk.
Opvallend is het hoge aantal jonge bezoekers en gezinnen. Onze pensionhoudster bevestigde dat beeld vol trots. Zij ging als kind-zo’n 60-70 jaar geleden- op slechtweerzondagen met haar ouders naar het museum. Toen al gratis. Zo bouw je als staat een band met je onderdanen op.
-30 september 2023-
Pension
Beertje Paddington kan elk moment zijn vriendelijk nieuwsgierige kop om de hoek steken. Hoewel zelf ook een buitenlander hoort híj́ hier thuis. Elke kamer als een salon. De tijd staat niet zozeer stil maar verglijdt. In slow motion. Ouderwets dikke radiatoren. Toilet op één hoog (wet van de zwaartekracht?). Pijpleidingen aan de gevels die alle water en meer naar de riolering voeren.
Een pension in Edinburgh. Een oud paar is druk in de weer tussen 06.00 u. en 16.00 u. Het ontbijt staat klaar. Geen eieren, geen witte bonen in tomatensaus. Wel flinke theekannen. Daarnaast een Bravilor koffiesysteem. Vers van Marktplaats. Met grote kannen. Beide goed gevuld wanneer de ontbijtkamer open gaat. De koffie staat letterlijk uren klaar.
Ook het publiek voldoet aan alle verwachtingen. De Duitse tafel is redelijk luid getaald. De studentes zijn als eerste weg voor een lange dag vol ontdekkingen. De twee oudere stellen kletsen met de pensionhoudster totdat haar man haar dringend nodig heeft. De kamers moeten voor 15.00 u. klaar zijn.
Het enthousiasme, de trots op de stad en op de wijk waar het pension gevestigd is. De kleine tekortkomingen zouden dodelijk zijn in Max’ Bed & Breakfast’. Gelukkig zijn we niet in Nederland.